Mistrzowskie zachowanie to domena Angeliki Kerber. W zakończonym w sobotę finale turnieju tenisowym na trawiastych kortach Wimbledonu zwycięstwo odniosła Angerlika Kerber (30l., nr 4 WTA). Niemiecka i polska tenisistka (Brema, Puszczykowo w Wielkopolsce) zachwyciła pod wieloma względami.
Wygrała spokojem wewnętrznym i cierpliwością. Ograła Serenę Williams (36l., nr 28 WTA) w dwóch setach – 6:3, 6:3 i tym samym udanie zrewanżowała się za przegrany finał sprzed dwóch lat, gdy Serena zwyciężyła i dumnie podniosła wielką paterę nad swoją głowę.
Mistrzowskie zachowanie Kerber
Tym razem to Angelika upadła z radości na trawę, aby potem zerwać się i biec w stronę bliskich na widowni. Fanom sportu pozwoliło to na krótką refleksję, iż zawód tenisisty to wybór naprawdę ciężkiego kawałka chleba. Owszem, są pełne widzów korty, transmisje, białe stroje i atmosfera elitarności. A jednak mimo to obciążenia dla organizmu są równe największemu wysiłkowi, jaki może znieść człowiek. Widać to było także podczas wygranego przez Novaka Djokovicia półfinału z Rafaelem Nadalem.
Na zdjęciu dwie najlepsze tenisistki, które doszły do finału. Są równe sobie i tylko od jednego pojedynku zależy przewaga jednej nad drugą. Wygrana nie zmienia relacji i szacunku pomiędzy nimi. (foto: thestar.com)
Tenisistki stawiły się w finale w dość trudnym roku tenisowym dla siebie. Angelika miała problemy z formą, rozpoczęła współpracę z nowym trenerem. Bardzo przeżywała internetowe komentarze hejterów. Serena wciąż wprawia się w rolę matki. Trudno jej się koncentrować wyłącznie na pracy i karierze zawodniczej. Amerykanka zaliczyła mniej turniejów i zwycięstw, zajmując odległe niż zwykle miejsce w rankingach. Mimo wszystko pokazały ogromną kulturę gry i kulturę osobistą.
Wielkie poświęcenie jest różnie nagradzane. Sława, pieniądze dla sportowców i zachwyt widzów, fanów, szczęście rodzin, ale są też słowa uznania mistrzów po walce. Mają one wielką moc i bardzo dobrze świadczą o mistrzach. Jakże miło słucha się Sereny Williams i Angeliki Kerber po zwycięstwach, kiedy na gorąco opowiadają o swoich wrażeniach z meczu.
Obie panie w pierwszych więc słowach podsumowały trudy meczu i wysoki poziom gry rywalki. Wyeksponowały zalety przeciwniczek i ich zaangażowanie w walkę na korcie.
Wielka Angelika Kerber grała jak natchniona, a potem sięgnęła nieba. Nie przestała jednak być skromną kobietą doceniającą rywalkę. To w Polsce rzadkość. (foto: thenewdaily.com.au)
Tego szlifu ogłady i kultury osobistej brakuje w naszym kraju nie tylko wśród sportowców. Amerykanie, Anglicy czy Niemcy potrafią pochwalić rywala bez różnicy czy wygrał z nimi, czy też przegrał. W sportach indywidualnych to doprawdy rzadkość, aby Polak czy też Polka wyszli poza ocenę własnej roli i skomplementowali oponenta.
Słabe zachowanie
Przykładem była wypowiedź Agnieszki Radwańskiej po przegranym finale z Sereną Williams w 2012 r. Polka żuła gumę i skupiała się na sobie. Z jej zachowania przed kamerami emanowała nonszalancja i kompleksy. Gdy głos zabrała Serena, pochwaliła Agnieszkę za bardzo dobry tenis. Zwykły komplement, a znaczy więcej niż zarobione na turnieju krocie.
Polscy trenerzy chyba nie przywiązują wagi do wychowywania podopiecznych albo wychowankowie nie słuchają. Szkoda, ponieważ słowa i postawa wobec rywali w sporcie promieniuje sławą i jest wzorcem zachowań dla młodzieży. Niektórzy, jak Neymar w Rosji 2018, po prostu ośmieszają się.
